A loba

Cruz, Bento da

Sobre unha alternancia sabia e moi ben dosificada entre diálogos vivaces e descripcións maxistrais, contrúe Bento da necedade, da violencia e da crueldade dos homes. Profundidade psicolóxica, deseño sobrio de caracteres, captación aguda da sociedade rural e da súa inxustiza estrutural, son notas que, a non dubidar, definem o romance A Loba. Mais convén precisarmos: ao costado da brutalidade, están a piedade, os bons sentimentos, a xenorosidade sen limites. Oposto ao contra valor, brilla con luz insgotável a bondade que existe no corazón de toda a xente. (…)
Funcional, cada elemento narrativo áchase xustificado polos restantes elementos e cada sintagma, cada unidade discursiva, cada palabra, depende dum todo contrapeso son sabedoria.
E, como non, podemos celebrar ao compás da leitura toda unha Festa da Lígua. Repristinada esta, por veces notamos o gosto da raiz da fala nacional, da torneira ancestral; de sabores porventura esquecidos que nos liberan da escolaridade e do regulamento e no fan renacer no corazón un portugués millorio en voces e xiros idiomáticos que xulgabamos perdidos e que aos galegos nos obriga ao re-encontro con nós mesmos.
Serán moitos, sen dúbida, os leitores que despidan a derradeira folla de A Loba con “lágrimas de unção e tristura”. Nos seus peitos vivirán sempre, sempre os personaxes terríbeis deste romance destinado a prevalecer.